Gerçekler: Hamilelikte Yaşadıklarım

Maalesef her hamile iş hayatı konusunda şanslı olamıyor. Bunlardan biri de benim ne yazık ki...

Hamile olduğumu bilen patronum durumu ilk öğrendiğinden beri daha olumlu olacağına, zorlanmam için elinden gelen her şeyi yapıyor. İstifa etmemi bekliyor belli ki. Çünkü nolucak 32. haftada doğum iznine ayrıldığım da 4 ay boş kalacak bulunduğum pozisyon. Bu da onun işine gelmeyecek tabi. Kendi de işten çıkaramıyor öyle bir hakkı yok çünkü! İşte bu yüzden beni yıldırmak için elinden geleni yapıyor. Bazı günler cidden psikolojim altüst:( Ama bu kadar çalışmışken de, doğuma 3-4 ay kala çıkıp haklarımdan vazgeçmek gibi bir niyetim yok! Kızımla savaş veriyoruz içteniçe. Benim gibi olan birçok kişi var eminim. 

Özel sektörün kötü yanları... Gerçi iyi bi yanı var mı ki? Bu da büyük bir soru işareti...

Kar da çamur da kamu da çalışan hamilelere tatil, özel de ki hamileler başka bir tür müş gibi işe gitmek zorunda! Bu ayrım niye? Onların bin türlü hakkı varken, özel de ki hamile ve emziren annelere neden bu haklar yok. Kesinlikle tartışma konusu! Bir de benim gibi hem özel de çalışıp, hem de işvereninizle uğraşmak zorundaysanız eğer, bu hem kendi sağlığınızı hemde bebeğinizin sağlığını oldukça etkiliyor ne yazık ki :(

Ben çok biliyorum eve gidip hüngür hüngür ağladığımı -bu gebelik hormonları yüzünden daha fazla oluyor artık tabi.- Çok zaman pes etme noktasına geldim, çok zaman kendi içimde kendimle savaştım, eşime durumu belli etmedim. Ama artık 6. aya doğru yaklaşırken her şey daha zor gelmeye başladı. Tek umudum Mayıs ayında bütün bunların biteceği. O hayale tutunuyorum resmen. 32. haftam dolduğunda iyi olsam da izne ayrılıp evimde keyif yapacağım günler yakın.

İşte beklediğim şey ve yaşadıklarım... Hafta hafta hamilelik yazılarımda olduğu gibi her şey güllük gülistanlık değil ne yazık ki. Gerçekler karşınızda...